Hoe hebben jij en John elkaar ontmoet en waarom koos je hem voor dit project?
John en ik hebben elkaar 17 jaar geleden ontmoet. Hij was lid van de Steppenwolf Theater Company en ik schoot daar onder meer de affiches. We hadden een geweldige sessie samen. Het was erg emotioneel werk – John gaf zoveel van zichzelf. Ik denk dat hij zich veilig en gerespecteerd voelde. We spraken toen af dat als hij Chicago eens zou bezoeken, we meer portretsessies samen zouden doen. Niks van het werk was in opdracht van iemand, het was gewoon een samenwerking tussen hem en mij. Een tijdje later kreeg ik van Nikon een opdracht om een portretsessie met een celebrity te doen, en ik koos John daarvoor. Hij is een soort muze voor mij, iemand die ik met heel veel genot heb gefotografeerd. Hij komt in mijn studio als een wit doek en geeft me toestemming om hem helemaal te beschilderen – te doen wat ik wil doen, te creëren. Hij heeft nooit nee gezegd tegen een idee van mij – hij vertrouwt me in alles wat ik doe.
Hoe is dit project tot stand gekomen?
Er zijn een aantal beelden die me altijd iets doen als ik ernaar kijk. Ze hebben me geïnspireerd, ze hebben me een betere fotograaf gemaakt – ze hebben me gemaakt tot wie ik vandaag de dag ben. Ik wilde een eerbetoon brengen aan deze geweldige portretfotografen en hun meest iconische beelden opnieuw interpreteren. Toen begon ik te denken: wat als John de rol speelt van al deze personages? De meeste fotografen zouden zeggen “als ik Marilyn Monroe zou doen, kan ik beter Kate Upton gebruiken. Als ik Alfred Hitchcock zou namaken, kan ik beter iemand vinden die breed en zwaar is”. Maar John is zo briljant als hij voor mijn camera staat. Hij heeft ons allemaal versteld doen staan met zijn geniale brein.
Ik vloog daarom naar Frankrijk om hem de eerste 28 beelden te laten zien die ik met hem wilde maken. Hij keek me aan en zei: “Sandro, let’s do this.” Vanaf dat punt heb ik een jaar lang grondige research gedaan – ik deed onderzoek naar elk shot dat veel voor me betekende – ik wilde alles weten.
Sandro Miller, Richard Avedon / Ronald Fisher, Beekeeper, Davis, California, May 9 (1981), 2014
Wat waren de grootste uitdagingen?
Vooral de timing. We wisten dat we John maar 4 dagen zouden hebben en dat we 28 shots moesten creëren.
Je deed dit allemaal in vier dagen?
We deden het in zestig uur, maar onze research was daarvoor grondig genoeg geweest. We stelden ons licht precies zo in als de meesters destijds voor hun beelden gedaan hadden. We werkten uren aan de set up voor elk shot, en hebben elk detail uitgewerkt. Toen John de eerste keer kwam, hadden we van zeven shots de sets ups al klaar staan. Als we er een af hadden, brak de crew de set up af en bouwden ze de volgende meteen op. Iedereen was daar voor één ding: to just nail it. Haar en make-up alleen al nam voor bijna elk shot 2 uur in beslag. Ondertussen plakte ik het originele shot op de spiegel voor John zodat hij ernaar kon kijken. Je kon hem zien veranderen in Marilyn, in Warhol, in Einstein – gewoon in die stoel. Dat is hoe hij werkt, hij wordt het personage.
Had je verwacht dat de beelden viral zouden gaan via social media?
Vier van deze beelden waren al geïntroduceerd op de Chicago Expo Art Fair. Mensen kwamen langs en namen foto’s van Warhols Marilyn Monroe en Avedons Beekeeper – ze namen foto’s van mijn foto’s. Toen ik de volgende dag wakker werd, was onze computer volledig gevuld met uitnodigingen om te praten over het project. Uit het niets had het zich wereldwijd verspreid – het was een trend op CNN, BBC, Twitter en Facebook. Ik had nooit geweten dat social media zoveel power kon hebben. Maar er waren ook nadelen; er gaat altijd wel iets fout. Wat mij het meest ergert is dat mensen het niet zien op de manier hoe ik het zie – mooi ingelijst aan de muur van een galerij. De beelden zijn bedoeld om je te raken. Ze horen zo’n impact op je te hebben dat je denkt “wow!”, en ik zou niet weten of je dat ook achter je iPhone of computer voelt.
Wat kunnen we nog meer van je verwachten?
We bereiden een tentoonstelling voor waarmee we over de hele wereld willen reizen. Ik werk ook aan een documentaire met de te gekke artiest Nick Cave. Ik voel me echt gezegend om op dit geweldige punt in mijn leven te zijn en te kunnen werken met zoveel verschillende media.
Malkovich, Malkovich, Malkovich: Homage to Photographic Masters is van 7 november tot 31 januari te zien in de Catherine Edelman Gallery in Chicago.
Credits
Text Emily Manning
All images Sandro Miller, From the Malkovich, Malkovich, Malkovich – Homage to Photographic Masters